Uitstel maar geen afstel; de medische missie!
Blijf op de hoogte en volg Coassistent
28 November 2010 | Soedan, Khartoem
Helaas, wachten is nog steeds het onderwerp van de week... Veel wachten, weinig patiënten, uitgevallen hoorcolleges maar gelukkig wel gezelligheid!
We zijn weer naar het Tropenziekenhuis geweest waar we alle ins en outs van Leischmaniaisis hebben gehoord én gezien en daarna een ware fotoshoot hebben gehad met de patiënt die maar wat graag met 20 blanke op de foto wilden ondanks zijn door de ziekte gevreten neus...
We zien verder patiënten met longontsteking, Lepra, comateus, wederom kanker en de man die we een week geleden hadden gezien met de vergrote milt weer besproken, aangezien er geen verbetering was en er dus iets anders aan de had moet zijn. Waarschijnlijk is de enige oplossing de milt verwijderen, maar dit wil het ziekenhuis (ander ziekenhuis) niet doen omdat hij daar te zwak voor zou zijn. Wel raar om nu niet te weten hoe dit is afgelopen…
Door naar de Leprakliniek, ohnee, ging weer niet door; die hebben wel erg langs vakantie daar... Dus een hoorcollege over dysenterie en daarna maar weer shoppen...
Donderdag volgde een college over Brucellosis en daarna gingen we naar National Malaria Control Program, opgevolgd door Khartoum Malaria Control Program. Hier kregen we beide keren bijna hetzelfde praatje, over hoe ze malaria proberen uit te roeien. Vervolgens hebben we ons voorbereid op de medische missie door lichamelijk onderzoek te oefenen; bloeddruk meten met een zeer ouderwetse bloeddrukmeter op kwik...
Woensdag begon de dag weer met een college; Rheumatic fever, gevolgd door een rondleiding in het lab. Ik heb mijn ogen uitgekeken, niet naar de apparatuur, die hadden ze niet maar naar de veiligheidsvoorschriften, die ze zonder uitzondering niet navolgen.
Donderdag stonden wij allemaal braaf ’s ochtend klaar met ons tas ingepakt helemaal klaar voor de medische missie. Na een college over Enteric Fever en Yellow fever en een labbezoek zouden we om 4 uur de bus instappen richting het binnenland. dit ging niet door; de organisator van de medische missie was nét verongelukt. Verschrikkelijk nieuws en terwijl de hele universiteit stil werd en overal mensen huilden trokken wij ons gelaten terug.
Een kleine verandering is het programma dus, dat zijn we wel gewend; shoppen en thee drinken langs de Nijl dan maar weer...
Zaterdag vertrokken we dan toch echt richting Dweim, de plek waar we zouden overnachten tijdens de medische missie. Nog wel even wachten hoor; 5 uurtjes later vertrok de bus. Met 150 man in 2 bussen met misschien max 50 zitplaatsen en al ons bagage erbij: een grote gezellige chaos! 100 kilometer en 8 uur later bereikten we midden in de nacht de veerpond die ons naar de stad aan de overkant van de Nijl zou brengen; Dweim. Ook de slaapkamers waren een drukke chaos maar slapen lukten wel na zo'n lange dag! Dus, uiteindelijk sliepen we pas om 3 uur, om de volgende dag weer om half 7 op te staan! En je raadt het al, de meiden allemaal netjes om 7 uur klaar om te vertrekken en dan wachten, wachten, wachten… Vier uur later vertrokken we richting de dorpjes met een overvolle bus, dit keer zelfs op het dak! We stopten op een schooltje, waar natuurlijk eerst iedereen met open mond naar ons zat te staren om vervolgens naar huis gestuurd te worden om zieke broertjes, zusjes, opa, oma, moeder, vader op de halen. Dus na een uurtje, toen wij alles klaar hadden staan, konden we beginnen! Ik hielp in de vrouwen- en kinderenkliniek. Daarnaast was er nog een mannenkliniek, lab en apotheek. De klachten varieerde niet echt, meeste waren verkouden, de kleintjes hadden koorts. Standaard was malariatest, urine en fecesonderzoek. Vaak kwam daar helemaal niets uit en werden ze naar huis gestuurd met vitaminepillen of paracetamol. Verder was er een vrouw die hartfalen had; enorm gestuwde halsvenen, die werd naar het ziekenhuis doorgestuurd, waar ze gratis medische zorg zou krijgen. Mijn taak was vooral rondkijken, bloeddruk meten en lichamelijk onderzoek doen. Na 3 uurtjes ging ik naar het lab, heb daar alle onderzoeken gedaan en mijn eigen hemoglobinegehalte bepaalt. Wat overigens een enorm onbetrouwbaar proefje is. Mijn score was 65 procent, waar een gezond persoon 80 procent of hoger moet hebben! Het is ook best lastig aangezien je de kleur van jouw bloed moet vergelijken met andere kleuren, dus totaal niet precies! Maar het was wel erg gezellig in het lab, en toen de generator uitviel al helemaal aangezien er dan niets meer gedaan kan worden omdat de microscoop niet meer werkt. Gepraat met de kindjes die voor de ramen hangen en Arabisch tegen je lullen en het enige wat ik terug kon zeggen was miamia! (alles 100% goed!) maar met wat hulp van een van de medisch studenten ben ik erachter gekomen dat ze het Nederlands elftal heel goed vinden en dat ze moesten winnen van Spanje, dat ze mijn haar heel mooi vonden en mijn huidskleur heel gek. Rond 5 uur was de pret over en werd het ‘ziekenhuisje’ afgebroken. Als dank werden we uitgenodigd bij een gezin om mee te komen eten, heel leuk!
Hierna reden we weer terug naar het stadje om daar nog meer eten te krijgen, ervaringen te delen en ons bed in te duiken. Want de volgende dag zouden we echt optijd vertrekken! Uhh, niet dus… maar dat is gene verrassing meer he... Op naar het volgende dorpje. Eigenlijk ging het precies hetzelfde als de dag ervoor, maar dit keer ging ik naar de mannenkliniek. En hoewel het in Nederland andersom is, in Soedan klagen de vrouwen toch aanzienlijk meer. Hier kwamen de mannen met echte klachten; hartkloppingen, huidaandoeningen, mycetoma, Leischmaniasis, TB, schistosomiasis, alle tropische ziektes kwamen hier wel langs. Malaria is trouwens 150 keer getest, maar niemand had het! Ook hier weer uitgenodigd voor het eten en toen weer terug naar het stadje om ons spullen te pakken en te vertrekken naar Khartoem. Zo soepel als ik het vertel ging het natuurlijk niet, maar die uren wachten laat ik maar even achterwegen. In de bus was het eerst een groot feest, maar langzamerhand viel iedereen in slaap en was er doodse stilte… Diep in de nacht kwamen we weer aan in de hoofdstad en kropen we moe maar voldaan ons eigen bedje weer in...
En zo begint de laatste fase: leren, toets maken en uiteindelijk voor iedereen een slagingsfeestje! Iedereen is geslaagd en met een knallend feest en veel gedans sluiten we deze vier weken af. We pakken ons koffer en vertrekken een voor een richting Nederland waar het maar liefst 50 graden kouder is en sneeuw de plaats inneemt van het eeuwige zand hier. Het was een bizarre reis, ik heb veel geleerd; op medisch vlak, cultureel en op gebied van geduld... Soedanezen; bedankt voor deze geweldige tijd in jullie dubbel warme land!
We zijn weer naar het Tropenziekenhuis geweest waar we alle ins en outs van Leischmaniaisis hebben gehoord én gezien en daarna een ware fotoshoot hebben gehad met de patiënt die maar wat graag met 20 blanke op de foto wilden ondanks zijn door de ziekte gevreten neus...
We zien verder patiënten met longontsteking, Lepra, comateus, wederom kanker en de man die we een week geleden hadden gezien met de vergrote milt weer besproken, aangezien er geen verbetering was en er dus iets anders aan de had moet zijn. Waarschijnlijk is de enige oplossing de milt verwijderen, maar dit wil het ziekenhuis (ander ziekenhuis) niet doen omdat hij daar te zwak voor zou zijn. Wel raar om nu niet te weten hoe dit is afgelopen…
Door naar de Leprakliniek, ohnee, ging weer niet door; die hebben wel erg langs vakantie daar... Dus een hoorcollege over dysenterie en daarna maar weer shoppen...
Donderdag volgde een college over Brucellosis en daarna gingen we naar National Malaria Control Program, opgevolgd door Khartoum Malaria Control Program. Hier kregen we beide keren bijna hetzelfde praatje, over hoe ze malaria proberen uit te roeien. Vervolgens hebben we ons voorbereid op de medische missie door lichamelijk onderzoek te oefenen; bloeddruk meten met een zeer ouderwetse bloeddrukmeter op kwik...
Woensdag begon de dag weer met een college; Rheumatic fever, gevolgd door een rondleiding in het lab. Ik heb mijn ogen uitgekeken, niet naar de apparatuur, die hadden ze niet maar naar de veiligheidsvoorschriften, die ze zonder uitzondering niet navolgen.
Donderdag stonden wij allemaal braaf ’s ochtend klaar met ons tas ingepakt helemaal klaar voor de medische missie. Na een college over Enteric Fever en Yellow fever en een labbezoek zouden we om 4 uur de bus instappen richting het binnenland. dit ging niet door; de organisator van de medische missie was nét verongelukt. Verschrikkelijk nieuws en terwijl de hele universiteit stil werd en overal mensen huilden trokken wij ons gelaten terug.
Een kleine verandering is het programma dus, dat zijn we wel gewend; shoppen en thee drinken langs de Nijl dan maar weer...
Zaterdag vertrokken we dan toch echt richting Dweim, de plek waar we zouden overnachten tijdens de medische missie. Nog wel even wachten hoor; 5 uurtjes later vertrok de bus. Met 150 man in 2 bussen met misschien max 50 zitplaatsen en al ons bagage erbij: een grote gezellige chaos! 100 kilometer en 8 uur later bereikten we midden in de nacht de veerpond die ons naar de stad aan de overkant van de Nijl zou brengen; Dweim. Ook de slaapkamers waren een drukke chaos maar slapen lukten wel na zo'n lange dag! Dus, uiteindelijk sliepen we pas om 3 uur, om de volgende dag weer om half 7 op te staan! En je raadt het al, de meiden allemaal netjes om 7 uur klaar om te vertrekken en dan wachten, wachten, wachten… Vier uur later vertrokken we richting de dorpjes met een overvolle bus, dit keer zelfs op het dak! We stopten op een schooltje, waar natuurlijk eerst iedereen met open mond naar ons zat te staren om vervolgens naar huis gestuurd te worden om zieke broertjes, zusjes, opa, oma, moeder, vader op de halen. Dus na een uurtje, toen wij alles klaar hadden staan, konden we beginnen! Ik hielp in de vrouwen- en kinderenkliniek. Daarnaast was er nog een mannenkliniek, lab en apotheek. De klachten varieerde niet echt, meeste waren verkouden, de kleintjes hadden koorts. Standaard was malariatest, urine en fecesonderzoek. Vaak kwam daar helemaal niets uit en werden ze naar huis gestuurd met vitaminepillen of paracetamol. Verder was er een vrouw die hartfalen had; enorm gestuwde halsvenen, die werd naar het ziekenhuis doorgestuurd, waar ze gratis medische zorg zou krijgen. Mijn taak was vooral rondkijken, bloeddruk meten en lichamelijk onderzoek doen. Na 3 uurtjes ging ik naar het lab, heb daar alle onderzoeken gedaan en mijn eigen hemoglobinegehalte bepaalt. Wat overigens een enorm onbetrouwbaar proefje is. Mijn score was 65 procent, waar een gezond persoon 80 procent of hoger moet hebben! Het is ook best lastig aangezien je de kleur van jouw bloed moet vergelijken met andere kleuren, dus totaal niet precies! Maar het was wel erg gezellig in het lab, en toen de generator uitviel al helemaal aangezien er dan niets meer gedaan kan worden omdat de microscoop niet meer werkt. Gepraat met de kindjes die voor de ramen hangen en Arabisch tegen je lullen en het enige wat ik terug kon zeggen was miamia! (alles 100% goed!) maar met wat hulp van een van de medisch studenten ben ik erachter gekomen dat ze het Nederlands elftal heel goed vinden en dat ze moesten winnen van Spanje, dat ze mijn haar heel mooi vonden en mijn huidskleur heel gek. Rond 5 uur was de pret over en werd het ‘ziekenhuisje’ afgebroken. Als dank werden we uitgenodigd bij een gezin om mee te komen eten, heel leuk!
Hierna reden we weer terug naar het stadje om daar nog meer eten te krijgen, ervaringen te delen en ons bed in te duiken. Want de volgende dag zouden we echt optijd vertrekken! Uhh, niet dus… maar dat is gene verrassing meer he... Op naar het volgende dorpje. Eigenlijk ging het precies hetzelfde als de dag ervoor, maar dit keer ging ik naar de mannenkliniek. En hoewel het in Nederland andersom is, in Soedan klagen de vrouwen toch aanzienlijk meer. Hier kwamen de mannen met echte klachten; hartkloppingen, huidaandoeningen, mycetoma, Leischmaniasis, TB, schistosomiasis, alle tropische ziektes kwamen hier wel langs. Malaria is trouwens 150 keer getest, maar niemand had het! Ook hier weer uitgenodigd voor het eten en toen weer terug naar het stadje om ons spullen te pakken en te vertrekken naar Khartoem. Zo soepel als ik het vertel ging het natuurlijk niet, maar die uren wachten laat ik maar even achterwegen. In de bus was het eerst een groot feest, maar langzamerhand viel iedereen in slaap en was er doodse stilte… Diep in de nacht kwamen we weer aan in de hoofdstad en kropen we moe maar voldaan ons eigen bedje weer in...
En zo begint de laatste fase: leren, toets maken en uiteindelijk voor iedereen een slagingsfeestje! Iedereen is geslaagd en met een knallend feest en veel gedans sluiten we deze vier weken af. We pakken ons koffer en vertrekken een voor een richting Nederland waar het maar liefst 50 graden kouder is en sneeuw de plaats inneemt van het eeuwige zand hier. Het was een bizarre reis, ik heb veel geleerd; op medisch vlak, cultureel en op gebied van geduld... Soedanezen; bedankt voor deze geweldige tijd in jullie dubbel warme land!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
