Geduld is een schone zaak

Wachten is wat we deze week voornamelijk hebben gedaan; het is vakantie wegens offerfeest dus heel het land ligt plat; minder taxi’s, winkels dicht, zelfs geen kranten deze week! En ook de organisatie commissie neemt ‘t ervan… Het programma, als die er al is, wordt elke minuut veranderd, we staan op om 8 uur en vertrekken pas om 11 uur… Neemt niet weg dat het nog steeds gezellig is hoor maar mijn geduld word behoorlijk op de proef gesteld...

De week begon weer op zondag; op naar Khartoem Teaching Hospital. We hebben het hele ziekenhuis van binnen en buiten gezien; Emergency Room: botbreuken, hersenbloeding bij een kindje die uit de boom gevallen was, verlamming bij een man van over de 80 die zijn rug gebroken bleek te hebben, hoofdwonden en nog veel meer, overal stonden brancard met hoopjes mensen. De gipskamer overvol en zag er echt uit of ze de muren met hetzelfde gips hadden behangen. Op de kinderafdeling zien we een kindje van 51 dagen die geheel gedehydreerd en sterk ondervoed is door een pylorushypertrofie; het was niet meer dan een miniskeletje met een perkamenten huidje erover... Daarnaast ligt dan weer een jongen van 8 met een heel ander probleem; darmen in zijn thorax: diafragmabreuk. Bizar op de darmen zo hoog te horen! Op de mannenafdeling ligt een man met nierfalen langzaam weg te creperen; dialyse hebben ze hier niet. We lopen door naar de OK waar we ergens in een stoffig hoekje OK-kleding vinden en konden we meekijken met een abcesdrainage; ik zal jullie de details en de geur besparen... Vervolgens hebben we lang gewacht, niet geheel wetende waarop, terwijl er naast ons een man op brancard lag met multipele steekwonden. Hij bleek gister te zijn neergestoken, toen 6 uur in een bus gehobbeld te hebben en nu al ruim 12 uur aan het wachten in het ziekenhuis met een geperforeerde maag en long, maar toen begon het toch echt. Ik keek mijn ogen uit tijdens de operatie, de zweetdruppels van de chirurg verdwenen in de buik van de patiënt terwijl de kakkerlakken over de muur renden... Een bijzonder begin van de week dus maar toen begon de vakantie...

Die luidde we in met een dagje zwembad, een wandeling langs de Nijl met ontelbaar veel kopjes thee. De volgende dag was het offerfeest; iedereen was uitgenodigd bij een Soedanese familie om daar een schaap te slachten. Onderweg zien we aan alle deurposten levende, net geslachte, gevilde of stukjes schaap hangen. Alles wordt gebruikt van de schaap en wordt uiteindelijk gebbq't óf rauw gegeten. Dus zo zat ik rauwe lever te eten; niet verkeerd...
's Middags werden we weer in het ziekenhuis verwacht en zo beland ik op de kinderafdeling tussen de ondervoede, uitgedroogde en door malaria gevelde kinderen.
Woensdag was een dag vol toeristendingen: hoogste gebouw van Soedan beklommen, /tuti eiland bezocht, shoarma gegeten, over de markt gestruind en gebbq't bij een Soedanees.
Donderdag was het weer vroeg dag om te gaan picnic'en aan de Nijl, helaas had te organisatie wat moeite om uit bed te komen en was het wachten, wachten, wachten... Een kleine 7 uur later vertrokken we dan toch wel en konden we eindelijk genieten van vis, gezelligheid en een prachtige zonsondergang aan de Nijl.
En vrijdag was de dag waar ik erg naar uitkeek; weg uit Khartoem, naar de piramides! Wederom vroeg op om lang te wachten… Heel irritant aangezien het een lange reis zou worden en ik de piramides erg graag wou zien. Maar er moesten allerlei permissies aangevraagd worden dus pas om 1 uur verlieten we Khartoem en dan is er opeens helemaal niets meer; alleen maar zand, heel veel zand. Af en toe een hutje en controleposten (heel veel) en na 4 uur kwamen we dan eindelijk aan, gelukkig nog voor het donker! We hadden gehoord dat het bij de piramides echt heel stil zou zijn maar dat was bij ons zeker niet het geval; vlak na ons kwamen er 3 bussen aan waar wel 100 Soedanese uitkwamen… En die vonden ons interessanter dan de piramides… Op het begin lieten ze ons nog wel met rust zodat we de piramides goed konden zien, maar toen we eenmaal bij de kamelen aankwamen achtervolgden ze ons bij alles. Het werd zelfs zo erg dat een soldaat ons verzocht om de bus in te gaan! Dus na een uurtje stapten we weer de bus in voor de 4 uur durende terugreis..
Zaterdag zou de vakantie afgelopen zijn en alle weer 'normaal' zijn; maar je raadt het al. Niks van waar, wachten, wachten, wachten... En dan uiteindelijk niet naar de Lepra kliniek gaan... dus maar weer toerist uithangen op de markt en langs de Nijl...
Hopelijk begint morgen het studentenleven weer en wordt alles weer wat beter geregeld, want iedereen wordt er toch wel een beetje geïrriteerd door, inclusief ik... Mja, het is en blijft Afrika…