Nieuws

Soms lijkt het net of ik hier midden in het nieuws sta... Dan heb ik het natuurlijk niet over Syrische vluchtelingen, de moordenaar van Els Borst, het Zika virus of eindelijk 130 km/u mogen rijden. Ik heb het ook niet over cholera, wat hier wel nieuws is maar Europa niet bereikt, gelukkig. Dat betekent dat het voor nu nog niet té groot is en dat de regering dus misschien wel adequaat gereageerd heeft. Ook wij hebben geen cholera verdachten gehad deze week. Helaas wel ondervoeden kinderen en dat bereikt Europa nu ook. De NOS meldt dat er hongersnood door droogte dreigt in Zuidelijk Afrika en dat Malawi met 3 miljoen (van de 17 miljoen inwoners) een van de zwaarst getroffen gebieden is. Ik sta er midden in en die plaatjes zijn voor mij geen 'ver van m'n bed show'. Een nieuw bericht sluipt ook langzaam het nieuws van Nederland binnen: het vaccin tegen longontsteking is onbetaalbaar. Artsen zonder Grenzen maakt zich hier hard voor; dagelijks verdienen twee farmaceutische bedrijven 11 miljoen met dit vaccin, daartegenover staan bijna 3000 kinderen die per dag sterven omdat dit vaccin onbetaalbaar is. En een van die kinderen stierf vrijdag onder mijn handen, nog maar net 1 jaar oud en het eerste kind waar ik 5 dagen heb gezorgd dat ik niet kon redden. Ik ga na waar het allemaal fout is gegaan; 3 dagen behandeld voor malaria terwijl dat waarschijnlijk niet de reden was voor de koorts, te laat met antibiotica gestart, niet de goede gestart, zuurstof te laat gestart, te veel vocht gegeven... Ik kan honderden redenen bedenken maar slechts een reden die dit kindje echt had kunnen redden; een vaccin. Artsen zonder Grenzen is opzoek naar 500.000 handtekeningen om de farmaceutische schoften niet langer rijk te laten worden over de rug van de allerarmste: https://www.artsenzondergrenzen.nl/petitie-fair-shot

Normaal ben ik niet zo van die acties of vragen om mee te doen, maar ik sta er midden in en een kindje verliezen is onmenselijk, ook in Afrika.

Natuurlijk waren er ook successen deze week! Naast dit kindje lag namelijk nog een meisje van 1 en daarnaast nog een jongetje en schuin tegenover nóg een ander van 2 jaar oud. Het was de week van de longontsteking leek het wel. Het zuurstofapparaat maakte overuren, de antibiotica gingen als warme broodjes over de toonbank. Deze drie hebben het gehaald. De antibiotica heeft de strijd gewonnen, hun ademhaling werd rustiger en er werd langzaamaan minder gekreund. Op vrijdag zie ik er twee op de rug van moeder het ziekenhuis verlaten, de andere zal spoedig volgen...

Op vrijdag doen we de grote ronde; met 14 medici lopen we alle afdelingen af om moeilijke casussen te bespreken. Op de mannenafdeling ligt een jonge vent met een enorme milt en sterk verhoogde witte bloedcellen. We staan met 14 medici om het bed als de clinical officer de patiënt presenteert. Het is een klassieke casus, zo uit het boekje zou je zeggen. Toch sluit de clinical officer af met: ik loop vast, ik weet het niet. Ik besef me dat dit niet gaat over de diagnose maar over het feit dat we niet meer om de diagnose heen kunnen. Al het andere is uitgesloten; deze man heeft geen infectie, malaria of tuberculose; deze man heeft leukemie. Het hoge woord is eruit en daarmee ook zijn doodvonnis. Er is één ziekenhuis in Malawi waar je chemotherapie kan krijgen maar de reis is duur. We vragen of hij het kan veroorloven. 'Dan moet ik eerst m'n geit verkopen', luidt het antwoord. 's Avonds zie ik op het nieuws dat er kankerpatiënten zijn overleden in dit ziekenhuis omdat de chemo op is. Leukemie, geit verkocht en geen behandeling mogelijk.. Ik heb er geen woorden voor…