Het is klaar

De poli is klaar en daarmee ook 8 weken coschap gynaecologie. De laatste twee weken van mijn coschap gaven mij weinig inspiratie voor een blog. Gewoonweg omdat de poli goed geregeld was, ik leerde veel in twee weken en de zusters vriendelijk waren. Elke dag begon rustig achter de computer waar ik mijn presentatie aan het maken was. Rond een uur of 9 werd ik dan gebeld door de zuster van de poli dat er een nieuwe patiënte was. Een vrouw die was bevallen een maand geleden en die ik enkele vragen moest stellen over de bevalling en de periode erna. Ik bekeek de hechtingen van de uitgescheurde vagina en was verwonderd over hoe mooi en snel dat heelt. Daarna werd ik weer gebeld met een ‘spoed ‘patiënte. Dat kon een patiënte zijn die daadwerkelijk spoed was; hevig vaginaal bloedverlies, of geen enkele spoed; een patiënte met een beetje pijn maar die gewoon ongerust was. Ik zag de patiënten, deed onderzoek, overlegde met de arts, en stuurde de patiënte met recept naar huis of liet ze opnemen op de afdeling. Van A tot Z, alles deed ik en voor het eerst in Suriname voelde ik me daadwerkelijk voor iets verantwoordelijk en leerde ik veel. Onder begeleiding maakte ik echo’s, ik zag hoe je op zo’n schermpje meer ziet dan zwarte en witte vlekken en hoe je een kindje in beeld brengt. Ik werd afgebrand door een dokter omdat ik de status niet op zijn manier invulde, maar werd de volgende dag gecomplimenteerd omdat ik het wél op zijn manier deed. Op vrijdag jaste ik mijn presentatie over HIV er in 20 minuten door, een beetje zoals ik mijn coschap heb overleefd; doe het minimale, ga zo vroeg mogelijk naar huis, maar zet je in voor dingen die je leuk vindt. Op mijn eindbeoordeling kreeg ik te horen dat ik assertief ben. Een leerdoel die ik bij mijn eerste coschap mee kreeg. Ik heb toch iets geleerd hier in Suriname.

Maar natuurlijk kan ik mijn laatste blog van mijn coschap niet afsluiten zonder enige kritiek. Zo soepeltjes ging het namelijk niet echt op de poli. Dat is zeker geen verwijt naar het ziekenhuis toe. Ze roeien met de riemen die ze hebben, maar elke patiëntencontact werd vooraf gegaan door de zoektocht naar een kamer. Zo dat ik soms in een archief hok een patiënte te speken, maar moest ik haar onderzoeken dan was de speurtocht langer. Uiteindelijk week ik uit naar de Neurologie waar een kamer over was én waar een Middeleeuwse gynaecologie stoel stond. Zonder licht probeerde ik dan de baarmoedermond te zien en ik liep over de gang met de bebloede eendenbek. Het was niet ideaal maar de patiënte werd gezien. Vervolgens kon de patiënte weer in de wachtkamer plaatsnemen en dan was het zoeken naar een arts om te overleggen. Op en neer naar de afdeling, toch weer naar de poli, wachten tot de arts tijd had. Dan toch lab aanvragen, 2 uur wachten op de resultaten, weer overleggen en dan een halve dag verder weer een kamer zoeken om de uitslag aan de patiënt te vertellen. Of nee, er is geen kamer, vertel maar gewoon in de wachtkamer aan de patiënte. Het is en blijft een ander land Suriname…