Ogen komen mijn neus uit

Oké, dat is natuurlijk niet echt zo en hoewel ik echt de meest bizarre dingen heb gezien in het ziekenhuis, heb ik geen patiënt gezien waarbij de ogen door de neus staken. Maar ik heb toch wel heel wat bizarre dingen gezien hoor…

Ik vind het lastig te omschrijven hoe het hier is, maar eigenlijk is het niet veel anders dan in Nederland; het ziekenhuis is groot, een doolhof en perfect om te verdwalen, de artsen zijn druk en ook hier rennen ze en hobbelen de coassistenten erachter aan. Coassistenten hebben geen idee wat ze doen en pakken elke gelegenheid aan om een koffietje te doen of eerder naar huis te gaan en ook hier vindt geen een coassistent Oogheelkunde leuk. Want wat is er leuk aan door een fundoscoop turen in het oog van een patiënt en dan te moeten pretenderen iets te zien? Want hallo, je moet wel een mooi verhaal hebben voor de arts én er komt een examen aan… Naja, dus we turen door dat ding, voelen ons een waarzegster die in een glazen bol kijkt en spieken in het dossier van de patiënt, ontcijferen het doktershandschrift en komen dan met een prachtige diagnose! Het is echt niet anders dan in Nederland…
En toch zijn er zo veel verschillen… neem nou de polikliniek; ik had al verteld dat er overal en nergens patiënten zitten en dat er een systeem in zit, die ik inmiddels ook heb ontdekt. Dat ze van nummer 6 naar nummer 3 gaan en dan weer naar nummer 5 dat zal wel Afrikaanse logica zijn… Maar goed, ’s ochtends om 5 uur komen de eerste patiënten binnen, degene zonder afspraak, de zo genoemde ‘spoed’ patiënten. Dat kan echte spoed zijn; iemand die in z’n oog is gestoken na 23:00, want dan komen de oogartsen echt hun bed niet meer uit, maar het kan ook gewoon iemand zijn die een bril nodig heeft dus zij worden eerst om 7 uur gescreend door de verpleegkundige en krijgen een nummer. Om half 10 komt de dokter en dan kan de hectiek echt beginnen. Inmiddels hebben zich al 50 patiënten in een kamer van 5 bij 4 verzameld en zitten er in de spreekkamer ook 10 patiënten. Bedoel, privacy? Waarom? Twee artsen werken zich door de rij patiënten heen, sturen ze van nummer 4 naar nummer 5 voor testen en komen dan weer terug voor de uitslag. Ja, waar alle andere patiënten bij zitten. Zo wordt er dus absoluut niet gesproken over syfilis, laat staan over HIV.. Ik heb vandaag voor het eerst een patiënt met HIV gezien, althans, iemand die dat vertelde bij de vraag of ze gezond was. Want ik heb inmiddels meer dan 50 patiënten zelf gezien en aangezien de prevalentie van HIV in Zuid Afrika 19% is, kan dat natuurlijk niet echt zo zijn… Maar goed, ik snap ook wel dat je dat niet verteld als er 10 paar oren meeluisteren…
Daarnaast liggen ze hier gezellig met 12 patiënten op een zaal en hangen er wel gordijntjes maar waarom zou je ze gebruiken? Geen geheimen toch? En ligt er een patiënt te slapen? Geen probleem, we gaan gewoon met een arts en 11 coassistenten om hem heen staan, over hem praten, dan wordt hij vanzelf wel wakker toch? Pijn in zijn oog? Heeft hij pech, wij willen kijken dus hij bijt maar even op zijn tanden. Coassistenten spreken vrijuit over de ergste ziektes bij patiënten, vertellen wat er aan de hand is terwijl ze daar totaal niet zeker van zijn en lachen vrolijk bij een patiënt die duidelijk pijn heeft… Patiënten zijn erg onderdanig hier, vaak hebben ze geen idee wat er gebeurd, wat er aan de hand is en waarom ze die oogdruppels gebruiken. De dokter zei gewoon dat het moest dus dan doe je dat toch? Bovendien, waar haalt de arts te tijd vandaan om aan een patiënt te vertellen dat ze een chronische ziekte hebben die hun hele leven lang behandeld moet worden? Ze lijken het hier niet belangrijk te vinden. Vandaag een jongeman van 20 jaar gezien met een oog dat letterlijk uit zijn oogkas puilde; bleek een enorme tumor te zitten achter zijn oog maar zowel moeder als jongen wilde het niet weten; als het maar gefixt werd… En dit was een hoogopgeleide jongeman…

Maar goed, ik moet oprecht zeggen dat ik hier heel veel leer. De artsen zijn heel willig je iets uit te leggen en we krijgen heel veel onderwijs, waarbij ik dan meestal de proefpersoon ben omdat ik ‘beautiful eyes’ heb; oftewel, ik heb geen bruine ogen dus is het allemaal wat beter te zien en ik schijn hele grote ogen te hebben, alsof ik continue aan de XTC ben… Dus turen alles studenten in mijn ogen tot ik er scheel van kijk. Gelukkig oefen ik ook genoeg op patiënten dankzij mijn co-genoot Liesl, de grootste nerd uit de groep. Dat betekent dus dat wij de meeste patiënten zien, zij pikt ze letterlijk overal vandaan en in de pauzes zit zij met haar neus in de boeken. Ik sluit me dan maar liever aan bij de rest van de groep om een broodje in het zonnetje te eten. Maar, ik zie inmiddels wel wat door die fundoscoop en kan de grootste 3 diagnoses stellen; net als in Nederland is het grootste deel hier cataract, diabetische retinopathie en glaucoom patiënten. Nou heb ik geen referentie met Nederland maar ik denk dat het hier veel meer te zien is of in ieder geval al op jongere leeftijd door de slechte controle van diabetes patiënten. Daarnaast zie ik ook nog patiënten die ik echt niet in Nederland had gezien; bedoel een meisje van 12 jaar die in haar oog gestoken is met een mes? Of een jongen van 14 jaar dat zo hard geslagen is dat het bloed nu, 3 dagen later, het bloed uit zijn oog spuit als je erop drukt? Of een vrouw die een ontsteking zo ver heeft laten komen dat ze letterlijk constant pus huilt? Verder ontzettend veel glasverwondingen en blindheid.

Ik ben in ieder geval elke dag blij dat ik niks aan mijn ogen mankeer, dan ik elke ochtend de zon zie opkomen en van de prachtige stad kan genieten! Dat zal me nooit vervelen…