Goodmorning Capetown

Mijn laatste dagen coschap Kindergeneeskunde vlogen voorbij, ik heb snel mijn spullen ingepakt, alles terugverhuisd naar mijn ouders om dan eindelijk mijn jaartje wereldhoppen te beginnen. Na een hele goede vlucht landde ik perfect op tijd in Kaapstad; welkom terug Afrika, ik heb je gemist!

Ik werd opgehaald van het vliegveld en met een mooie rit afgezet bij op Lower Main Road in Observatory, op een steenworp afstand van het Groote Schuur ziekenhuis waar ik mijn 4 weken Oogheelkunde ga doorbrengen. Observatory is echt een juppen buurt en hoewel heel Kaapstad gevaarlijk is wanneer het donker is, is dit een relatief veilige buurt. Het huis staat in de leukste straat van de buurt; ontzettend leuke barretjes en restaurants waar je belachelijk goedkoop kan eten. Het huis is leuk, mooie kamer en 8 Nederlanders o.a. twee meiden die hun wetenschapsstage in het Groote Schuur bij de Oogheelkunde gaan doen. Dat maakt het helemaal goed dat mijn voorbereidingen belabberd waren; ik wist eigenlijk helemaal niet waar ik me maandag moest melden. Gelukkig kan ik dus met hun mee de eerste maandag om ons in te schrijven aan de universiteit van Kaapstad. Dat ging behoorlijk soepel, hoewel het natuurlijk wel een beetje Afrikaans is om je ergens te moeten melden en dat alleen voor je pasje de halve stad af moet reizen naar de campus. Het is een prachtige, ik waande me eerder in Oxford met de mooie gebouwen en herfstkleuren, maar uitkijkend naar beneden was het toch echt Kaapstad wat ik daar zag liggen! Hierna gingen we met z'n drieën op weg naar het Groote Schuur Ziekenhuis. Zij gaan onderzoek doen op de afdeling Oogheelkunde dus na lang zoeken en vragen aan hele vriendelijke zusters scheidden onze wegen op de polikliniek; zij duiken een hok in, ik stel me voor aan de Zuid-Afrikaanse studenten en mijn coschap avontuur gaat beginnen! De studenten zijn ontzettend aardig en leggen maar al te graag alles uit, zijn heel geïnteresseerd in mij en wat ik hier kom doen, maar ze beseften geloof ik niet dat ik in een georganiseerde chaos was beland waar ik de organisatie totaal niet in zag... Daarnaast viel ik midden in hun twee weken durende blok binnen en daarom duurde het zeker tot vrijdag voor ik een idee had wat ik aan het doen was, waarom en hoe ik dat moest doen. Tot die tijd liep ik achter hun aan en probeerde ik uit te stralen dat ik er alles van snapte... Patiënten komen hier namelijk of met een afspraak zonder tijdstip, gewoon ergens die dag, of zonder afspraak, dus ook ergens die dag... Dat betekent dat alle patiënten 's ochtends binnen komen lopen, de gemiddelde wachttijd 2,5 uur is en dus de gang vól zit met patiënten... Waar ze moeten zijn staat dan weer gekrabbeld op hun dossier (papierendossier, geen computer te bekennen hier...) en dus lopen er honderden patiënten door elkaar en is het aan ons, de coassistenten, de taak om daar een goede patiënt uit te zoeken voor ons portfolio; 30 patiënten in 2 weken moeten we zien. Het is moeilijk patiënten te vinden omdat niemand z'n plekje in de wachtrij kwijt wil raken, maar met wat zielige puppy ogen krijgen we patiënten zo ver om ze te ondervragen en vervolgens uren in hun ogen te turen met een felle lamp om een diagnose te stellen... Nu kan ik jullie vertellen dat ik echt geen bal zie door zo'n fundoscoop en dus zeker geen diagnose kan stellen, maar ik doe gezellig mee met Lindsey en Ilse, die mij vrolijk op sleeptouw nemen! Met hun heb ik grote lol gehad, ook als de patiënt er bij zat.. De patiënt is hier namelijk eigenlijk gewoon twee ogen op twee benen en een mond om wat mee te vertellen, maar het liefst niet te veel en zeker niet te bijdehand... Patiënt vriendelijkheid is hier niet heel erg belangrijk... Bedoel, als er iets interessants te zien is in die ogen, dan mogen 10 studenten er toch best elk 5 minuten met een felle lamp in turen? Ik heb daar persoonlijk een beetje moeite mee, dus laat vaak m'n beurt gaan... Vooral omdat ik dus geen idee had wat ik zag. Gelukkig begin ik aanstaande maandag met een nieuwe groep studenten vanaf de start dus dan zal het me allemaal wat duidelijker worden... Op hoop van zegen...

Gelukkig duren de werkdagen hier kort (9 uur-14 uur ongeveer) dus is er tijd zat om 's middags van de zon te genieten! Een groot voordeel aan en coschap in het buitenland! Lange vrije middagen om de stad te ontdekken en uit eten te gaan of te braaien met m’n huisgenoten. Daarnaast natuurlijk ook nog de weekenden om bijvoorbeeld de Tafelberg te beklimmen; de trots van Kaapstad!
En zo zit mijn eerste weekje erop. Het was best lastig m’n draait te vinden in het Grote Schuur Ziekenhuis. Dat is natuurlijk niet verwonderlijk. Waar een nieuw ziekenhuis is Nederland al een hele uitdaging is, is het Groote Schuur een waar doolhof en is het gewoon heel erg wennen aan de cultuurverschillen. Bovendien moet ik nog even mijn plek in de hierarchie zien te ontdekken die hier veel duidelijker aanwezig is. Alleen al het verschil tussen blank en zwart is voelbaar. Eigenlijk zijn alle artsen hier blank en de patiënten zwart. Blanken gaan naar privé klinieken en zwarte artsen zijn er blijkbaar niet... Daar zit wel verandering in te komen gelukkig want de groep van 10 studenten waren er 9 zwart en 1 blank. En bovendien 9 vrouw en 1 man; nog erger dan in Nederland! Daarnaast betekent de lengte van je witte jas hier hoe ver je bent. Studenten hebben dus een korte jas, professoren een lange jas... Dus toen ik m'n lange Nederlandse jas aan trok werd ik meteen aangesproken met; 'Goodmorning professor!' Best grappig, maar omdat ik de ballen weet van Oogheelkunde heb ik toch maar snel m'n jas wat ingekort!

En zo ben ik klaar voor een nieuwe week coschappen. Ik kijk er naar uit om met een nieuwe groep studenten en met de kennis die ik vorige week miste, patiënten te gaan zien de komende twee weken!