Nieuws
Blijf op de hoogte en volg Coassistent
07 Februari 2016 | Malawi, Malosa
Normaal ben ik niet zo van die acties of vragen om mee te doen, maar ik sta er midden in en een kindje verliezen is onmenselijk, ook in Afrika.
Natuurlijk waren er ook successen deze week! Naast dit kindje lag namelijk nog een meisje van 1 en daarnaast nog een jongetje en schuin tegenover nóg een ander van 2 jaar oud. Het was de week van de longontsteking leek het wel. Het zuurstofapparaat maakte overuren, de antibiotica gingen als warme broodjes over de toonbank. Deze drie hebben het gehaald. De antibiotica heeft de strijd gewonnen, hun ademhaling werd rustiger en er werd langzaamaan minder gekreund. Op vrijdag zie ik er twee op de rug van moeder het ziekenhuis verlaten, de andere zal spoedig volgen...
Op vrijdag doen we de grote ronde; met 14 medici lopen we alle afdelingen af om moeilijke casussen te bespreken. Op de mannenafdeling ligt een jonge vent met een enorme milt en sterk verhoogde witte bloedcellen. We staan met 14 medici om het bed als de clinical officer de patiënt presenteert. Het is een klassieke casus, zo uit het boekje zou je zeggen. Toch sluit de clinical officer af met: ik loop vast, ik weet het niet. Ik besef me dat dit niet gaat over de diagnose maar over het feit dat we niet meer om de diagnose heen kunnen. Al het andere is uitgesloten; deze man heeft geen infectie, malaria of tuberculose; deze man heeft leukemie. Het hoge woord is eruit en daarmee ook zijn doodvonnis. Er is één ziekenhuis in Malawi waar je chemotherapie kan krijgen maar de reis is duur. We vragen of hij het kan veroorloven. 'Dan moet ik eerst m'n geit verkopen', luidt het antwoord. 's Avonds zie ik op het nieuws dat er kankerpatiënten zijn overleden in dit ziekenhuis omdat de chemo op is. Leukemie, geit verkocht en geen behandeling mogelijk.. Ik heb er geen woorden voor…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley