Observeren, imiteren, incasseren…

Ik ben iemand die observeert. Al doende leert men gaat voor mij niet op. Al ziende leer ik. Op 3 jarige leeftijd moet ik ergens gezien hebben hoe je veters strikt want ik kan me als een van de eerste herinneringen die ik heb herinneren dat ik voor het eerst mijn veters strikte. Ik had geel-groen-blauw-rode schoentjes, zat op zolder en was apetrots. Inmiddels heb ik nieuwe uitdagingen gevonden maar observeren blijft mijn ding. Op OK sta ik aan de zijkant te kijken wat andere doen; hoe trekken ze steriele handschoenen aan, bedekken ze de patiënte met steriele doeken, hoe wast de gynaecoloog zijn handen en waar mag je lopen op OK. In Nederland is met kleurtjes aangegeven waar je mag lopen als je onsteriel bent; hier is de gehele vloer bruin betegeld. Om geen flater te slaan observeer ik eerst en loop alleen waar andere ook lopen; ik imiteer. Het enige verschil is dat ik 10 paar ogen op me heb gericht als ik beweeg en zeker de helft erop lijkt te geilen je op een fout te betrappen. "Hé! Jij! Jij mag daar niet lopen, jij bent niet steriel!" Ik incasseer, zal wel. Uit een andere hoek komt een vriendelijk woord, de anesthesie zegt "Co, kom gezellig hier, bij ons mag je altijd zitten". Ik besluit vriendjes te worden met de anesthesie, gezellig!

Natuurlijk imiteer ik niet altijd. Gelukkig niet, denk ik als ik bij een keizersnee van top tot teen onder bloed zit. Terwijl uit 6 arteriën het bloed pulserend uit de patiënte spuit, kijkt de gynaecoloog naar mij: "gelukkig, je hebt een spatbril op". Ik kijk de gynaecoloog aan en denk, tuurlijk, waarom jij niet?!

Op de gang net buiten het OK complex, daar waar je in je gewone kleren mag lopen, sta ik te praten met een medeco voor de kleedkamers. Nog even in m'n OK-pakkie, m'n muts heb ik net afgezet: "je moet een muts op meisje!", roept zo'n dikke Surinaamse. Ik kijk m'n medeco aan en we schieten beide in de lach, ga je ergens anders mee bezig houden!

Niet altijd blijf ik rustig. Tijdens de 6 operaties op maandagochtend bouwt de spanning in mij op. Ik probeer rustig te blijven maar merk aan mezelf dat het niet helemaal lukt; ik droom weer weg naar het zwembad en schrik op als een slagader naar mij toe spuit. "Waarom schrik jij? Jij moet niet schrikken, jij laat andere schrikken!". Incasseren, gewoon door gaan. Met trillende handjes sta ik een buik dicht te hechten. Komt het doordat er 10 ogen op me gericht staan, de zusters die roepen dat ik sneller moet zijn omdat ze willen eten of toch die arelaxte werksfeer... Ik weet het niet, bij de chirurgie in Nederland heb ik het nooit gehad... Ik weet in idee geval zeker dat het niet helpt dat de gynaecoloog even benoemd dat ik zo sta te trillen...

Even over het ziekenhuis in het algemeen: het lijkt behoorlijk op een Nederlands ziekenhuis, maar dan iets wat verouderd en bladert de verf van de deuren. Daarnaast staan er oude bedden vanuit Rotterdam op de zalen waar rond de 6 personen liggen. Op OK A en C waan ik me helemaal in Nederland; luxe schuifdeuren, gladde vloer, nieuw OK tafel en moderne anesthesie apparatuur, een deurtje verder bij ik B en D lijkt het meer op Suriname waar ze zich niet zo druk lijken te maken om hygiëne. Überhaupt hebben ze daar andere ideeën over hier. Op steriele doeken worden gerust pennen gegooid of even aangeraakt zonder handschoenen. Loop ik met m'n klompen van de afdeling óók op OK dan zijn ze er als de kippen bij om mij weg te sturen. Zo onhygiënisch! Ze maken zich dan weer niet zo druk om de extreem resistente ziekenhuisbacterie MRSA. In Nederland wordt zo ongeveer een heel ziekenhuis gesloten als dat wordt ontdekt en iedereen wordt aan de deur gescreend. Hier wordt een patiënte ontslagen nadat er gebleken is dat ze MRSA had. Ze lag al een week op zaal en liep vrolijk rond over de afdeling en is op OK geweest. Niemand maakt zich druk, geen voorzorgsmaatregelen, pas als je ergens last van hebt dan kweken... Haar medepatiënten liggen wel even nu in 'isolatie'; op de deuren hangt een geschreven broefje met isolatie, die niet te zien is omdat ze wagenwijd openstaan… In Nederland hebben we toch een andere definitie van isolatie... Patiëntvriendelijkheid zien ze ook heel anders, vrouwen worden gerust een half uur met de benen wijd open en bloot gelaten maar als ik eventjes op m'n mobiel kijk wordt mij gelijk even duidelijk gemaakt dat dat écht niet kan: zo patiëntonvriendelijk!

Buiten het ziekenhuis lukt imiteren blijkbaar niet altijd, althans, ik denk niet dat het aan het observeren lag... Ik heb toch zeker over de 1000x gezien hoe iemand de trap afloopt. Op woensdag avond, net nadat ik een tweeling ter wereld zag komen, miste ik een treetje: incasseren... Gescheurde enkelbanden... Gelukkig heb ik in m'n omgeving zo'n 15 bijna dokters én een fysiotherapeut en is de diagnose en behandeling snel vastgesteld. Twee dagen rust en dan gewoon mee op trip. Zo mis ik dus ‘helaas, helaas’ m'n twee laatste dagen als afdelingsslaaf en lig ik te herstellen in een hangmat; drukverband en hoog houden. Op trip komen we een heuse bosdokter tegen en die weet wel wat tegen ‘een dikke enkel’. Wanneer we langs de Nonniboom komen wordt de bootsman de boom ingestuurd om de bladeren te plukken. 's Avonds worden deze besprenkeld met olie en op het vuur gegooid. Bloedheet belandt het op m'n enkel; de bosdokter vertelt nog even dat ik er wél in moet geloven dat het zal helpen m'n enkel te genezen. Ik geloof best dat bosdokters veel kunnen bereiken met planten en kruiden maar toen ze verder vertelde dat het belangrijk is dat er een oneven aantal bladeren op m'n enkel ligt vond ik het toch wat zweverig klinken... Maar onder het mom 'baadt het niet dan schaadt het niet' heb ik een hele nacht met een warm bezweet pootje gelegen om de volgende dag de gehele sessie weer te herhalen... Of het aan de bladeren lag of door de verstreken tijd en het drukverband zal ik nooit weten maar zondag kon ik toch alweer een krukje aan de kant zetten en m'n voet deels belasten…

Strompelend zal ik de rest van mijn coschap doorbrengen; zullen de zusters enige medelijden tonen..?